Een dag later maakten zowel Yvon als Saskia er een gedicht over.
Ik omarm je
Ik koester je
Ik laat je niet gaan
ook al is je vlam
allang vertrokken
ik blijf je omhullen
tot het leven de dood heeft ingehaald
uiteindelijk losgelaten
fragiele hoefslag
terug naar het verleden
(Yvon)
Je zou een witte merrie zijn
galopperend met mij op je rug
langs de vloedlijn van de zee
zomaar ergens op een strand
of je trok met dansende hoeven
een wagen met koetsier
en de prins die zwaait achter het raam
in rustige stap langs het volk
nu lig je daar stil
verdroogd, versteend
een vrucht die een belofte bleef
onaf en toch compleet
(Saskia)
