Niet-geleefde levens

Sterre van Leer besteedt in haar column in Psychologie Magazine van augustus 2012 aandacht aan een boek van de Australische verpleegkundige Bronnie Ware (Als ik het leven over mocht doen; komt eind dit jaar uit in Nederland). Een boek over de dingen waar mensen op hun sterfbed spijt van hebben. Mensen blijken dan vooral spijt te hebben van de dingen die ze niet hebben gedaan.
 
De vraag die mij hier bezig houdt is: Wat maakt dat mensen dingen die ze graag willen doen niet doen? Al een paar jaar probeer ik het antwoord op deze en soortgelijke vragen te vinden in het systemische opstellingenwerk. In deze visie bepaalt de onzichtbare dynamiek binnen een familiesysteem een aanzienlijk deel van de onbewuste drijfveren van de familieleden. Zoals de neef die onbewust de thema’s van een overleden oom die ‘dood’ gezwegen wordt door de familie, herhaalt. Familietrouw tot in, en over, de dood.

(Yvon) Comfortzone

Als we niet kunnen of durven uitvliegen, verwordt ons nest tot graf. Op het innerlijke kompas niet gereisd, het leven niet echt geleefd. Vraag is dan: wie of wat vormde de stolp?

(Yvon)